Vrolijk Kerstfeest, iedereen! Sommigen zitten nu pas net aan het ontbijt, anderen hebben ontbijt- èn lunch wellicht al achter hun kiezen en weer anderen liggen misschien nog steeds uit te brakken. Hier alleen het ontbijt nog maar genuttigd, expres al mijn mannen pas rond 11 uur geroepen, anders is de Christmas spirit helemáál ver te zoeken aan tafel ("Ze hebben allemaal een kanjer van een òchtend humeúrrr!!!). Eerste Kerstdag is het hier al jaren standaard een uitgebreid gedekte tafel, waarvoor ik mijn geweldige Oilily servies gebruik. Ik ben met name dol op rood met witte stippen, dus jullie snappen wel welk bordje van mij is, haha. Mijn autistische persoonlijkheid neemt tijdens het dekken van de tafel trouwens regelmatig even de overhand. Want het moet allemaal wel enigszins 'oog'lijk verdeeld' zijn, anders trekt deze Freule het niet. Dus is het een soort van stoelendans van borden en schaaltjes, totdat het enigszins naar mijn zin is. Want, eveneens standaard, wanneer het af is moet ik altijd even een foto van mijn creatie maken. Waarom? Geen idee... Doe er daarna toch eigenlijk nooit meer iets mee, haha. Dit gefotografeer vaak tot ergernis van mijn mannen, die dan moeten wachten tot ze kunnen gaan zitten, haha. Maar dit keer lagen ze allemaal nog in hun nest, dus maakte ik nu maar even snel wat foto's voordat ik ze ging roepen. En waar ik van te voren dan nog het idee heb dat er aardig wat op tafel staat en ik er best een aantrekkelijk geheel van heb gemaakt, vind ik het er op de foto vervolgens maar 'Mèh...' en karig uitzien. Zucht... Grappig dat de jongste niet veel later ineens zei toen we allemaal aan tafel zaten: "Heb je trouwens al een foto gemaakt?" Whahaha... Ook het ontbijten zelf is daarna vaak een desilusie. Altijd weer heb ik tegen beter weten in die romantische verwachtingen, om me vervolgens al snel te realiseren dat ik gewoon met de Grinch en zijn offspring aan tafel zit. Het enthousiasme dat mijn jongens vroeger nog hadden is inmiddels aardig ver te zoeken. De jongste doet uit fatsoen nog enigszìns zijn best, de oudste zit volgens mij een aardige kater uit te brakken, klaagt dat ie' misselijk is en buikpijn heeft en manlief heeft aan tafel sowieso nog net niet zichtbaar 'Do not disturb' op zijn voorhoofd staan. 'It's the season to be jolly, falalalalalalalalaaaaa!' Ik vraag me dan ook al snel af voor wie ik dit nou eigenlijk doe, mezèlf? Gezellige feestdagen ontbijtjes zijn mij nou eenmaal met de paplepel ingegoten. Het poepiesjieke porseleinen servies van mijn grootouders kwam tevoorschijn, alsmede het zilveren bestek uit de oude cassette, er brandden kaarsjes op tafel, mijn ouders zetten een oude Kerstplaat op op de achtergrond en er stond eten in overvloed. Ik weet dat ik in mijn tienerjaren soms ook liever nog wat langer in bed was blijven liggen, maar desondanks kon ik het altijd wel waarderen. En vooral nu ik zelf (letterlijk en figuurlijk) ouder ben, waardeer ik het des te meer. Het zijn zeer dierbare herinneringen, die me altijd bij zullen blijven. Dus houd ik deze traditie gewoon lekker koppig in ere, in de hoop dat mijn jongens er later net zo over zullen denken. ;-) Morgen dek ik dus wederom de tafel gezellig, al is het op tweede Kerstdag altijd een stuk informeler. Dan geen Oilily servies, maar ons 'foute Kerstman servies', óók al weer wat jaren een traditie. Binnenkort komt er een heleboel nieuw-oud servies in de webwinkel te staan, heel misschien kun jij met dat servies wel joùw 'feestdagen-ontbijtjes-traditie' gaan beginnen, ik zou me in ieder geval zeer vereerd voelen...
Fijne Kerstdagen!
Freulige groeten, Cathelijne
Reactie plaatsen
Reacties